Django Quentina Tarantino - pastisz westernu i rozliczenie z rasizmem

Południe Stanów Zjednoczonych, dwa lata przed wojną secesyjną. W tym miejscu i czasie krzyżują się drogi dwóch głównych bohaterów filmu: czarnoskórego niewolnika Django (Jamie Foxx) oraz niemieckiego łowcy nagród Dra Kinga Schultza (Christoph Waltz). Schultz jest na tropie braci Brittle i tylko Django jest w stanie pomóc mu zgarnąć nagrodę za ich głowy. W zamian Django ma otrzymać wolność i pomoc Schultza w odnalezieniu żony.

Rozliczenie z rasizmem

Od pewnego czasu w filmach Tarantina zauważamy pewną zależność. Otóż reżyser stara się rozliczyć historyczną niesprawiedliwość dając bohaterom możliwość rewanżu na swoich katach.

W "Bękartach wojny" ofiary holocaustu zabijają najbrutalniejszych nazistów z Hitlerem na czele. Podobnej zemsty dokonuje na białych plantatorach niewolnik Django, który staje się czarnym rewolwerowcem. Reżyser celowo epatuje cierpieniem niewolników. Pokazuje ich upokorzenie, bezsilność i nienawiść.

Dręczonych Murzynów stawia w opozycji do złych białych Amerykanów przekonanych o wyższości własnej rasy. Ich bezwzględność i brak empatii najlepiej oddają sceny poszczucia niewolnika psami, które rozszarpują go na strzępy oraz antropologiczno-biologiczne teorie snute przez Calvina Candie (Leonardo DiCaprio) podczas rozpoławiania czaszki zmarłego lokaja.

Jednak największy szok wywołuje czarnoskóry rasista - Stephen (Samuel L. Jackson), który bardziej nienawidzi niewolników niż ich panowie. Jeden ze swych monologów wypowiada z taką charyzmą, że zaczyna przypominać Julesa Winnfielda z Pulp Fiction.

Pastisz gatunku

Film jest pastiszem westernu. Już samo uczynienie czarnoskórego kowbojem w czasach dzikiego zachodu wymyka się konwencji i wywołuje uśmiech. Tytuł filmu odnosi się do włoskiego westernu z 1966 roku.

Ówczesny Django zdobył reputację jednego z najbardziej brutalnych filmów w historii kina. Najnowsze dzieło Quentina Tarantino jest o wiele bardziej krwawe. Trup ściele się gęsto, a ekran zalewają fontanny krwi. Można tu liczyć również na wiele humoru zarówno słownego, jak i sytuacyjnego.

W tym aspekcie genialnie odnajduje się Christoph Waltz grający niemieckiego Dra Kinga Schultza - jedynego pozytywnego bohatera wśród białych. "Jako Niemiec jestem zobowiązany ci pomóc" - mówi z uśmiechem do Django. Paradoks polega na tym, że w "Bękartach wojny" grał on bezwzględnego choć błyskotliwego egzekutora nazistowskiej Rzeszy, a Niemcy z czasów II wojny światowej przedstawione były jako kraj - delikatnie mówiąc - nietolerancyjny.

Koniec z rozdziałami

Znakiem rozpoznawczym filmów Quentina Tarantino jest ich podział na rozdziały. Każdy chapter wprowadzał innego bohatera, który miał wpływ na rozwój późniejszych wydarzeń. Reżyser korzystał również z wielu sposobów przedstawiania świata. Od czarno-białego obrazu, przez filtry retro, po kreskówkowe animacje. W Django tego nie uświadczymy. Film jest prosty i ciągnie się jak dziki zachód. Czasem pojawia się retrospekcja, lecz jest ona prawie niezauważalna.

Django powinien spodobać się fanom twórczości Quentina Tarantino. Choć reżyser odchodzi od charakterystycznego sobie sposobu przedstawiania historii jak we "Wściekłych psach" czy "Pulp Fiction", to western w jego wykonaniu zachowuje zaskakujące zwroty akcji oraz dawkę czarnego humoru z intrygującymi dialogami. Film można oglądać od piątku w kinach sieci Helios w Galerii Handlowej Alfa oraz w Atrium Biała.

Zaplanuj wolny czas - koncerty, kluby, kino, wystawy, sport