Sznaucer miniaturowy: Mały tylko ciałem

Rasa z historią

Szczenięta sznaucerów miniaturowych wyglądają bardzo rozkosznie. W wieku 6-7 miesięcy wyglądają prawie jak dorosłe psy. Od tej pory nabierają już tylko masy mięśniowej.

Rasa z historią

Sznaucer miniaturowy pochodzi od małych psów o szorstkim owłosieniu, używanych do stróżowania przy gospodarstwach wiejskich południowych Niemiec i Szwajcarii już w XIX wieku. Wtedy psy te określane były jako szorstkowłose pinczery karłowate. Odznaczały się dużą odwagą, czujnością i skutecznością w tępieniu gryzoni.

Inteligentny, pewny siebie, wytrzymały i czujny - te cechy charakteru powodują, że może być zarówno psem do towarzystwa, jak i "dzwonkiem alarmowym".

- Jest to mały pies o wielkim sercu, niezwykle kochający swego pana, a do tego bardzo pojętny - mówi Urszula Tarasiewicz, właścicielka hodowli Pigmej, która od trzydziestu lat zajmuje się hodowlą sznaucerów. - Rasę wybrałam przez przypadek. Spodobały mi się, gdy byłam w Pradze. Wtedy w Polsce rasa ta była rzadkością. Moja hodowla była drugą zarejestrowaną w Polsce hodowlą sznaucerów miniaturowych o kolorze czarno-srebrnym.

Sznaucery miniaturowe występują w czterech odmianach kolorystycznych: pieprz z solą, czarny, czarno-srebrny i biały - każdy z nich to oddzielna rasa, osobno oceniana na wystawach i walcząca o tytuły. Charakter i pozostałe cechy zewnętrzne są dla wszystkich odmian takie same.

Choć są małe, cała reszta jest w nich wielka: temperament, miłość do opiekuna, uczuciowość, niezależność, inteligencja. To psy rodzinne, lubiące wszystkich domowników.

- To także psy z charakterkiem - śmieje się pani Urszula. - Nie można im na wszystko pozwalać, bo w końcu wykorzystają to i zaczną rządzić całą rodziną. Ich zachowanie zależy przede wszystkim od tego, jak wychowa je właściciel. Najważniejsza jest mądrość i konsekwencja.

Sznaucer miniaturowy jest dobrze zbudowany, muskularny, ma silne, proste łapy, szeroką klatkę piersiową i krótki grzbiet. Ma charakterystyczną głowę o krzaczastych brwiach i dość długiej, szorstkiej brodzie. Szyja długa, dobrze wysklepiona, uszy wysoko osadzone, naturalnie opadające, często bywają przycinane.

Ma gruby, twardy włos i gęsty podszerstek.
- Dzięki trymowaniu nie gubi go - mówi Urszula Tarasiewicz. Dodatkowym atutem tej rasy jest fakt, że sznaucery miniaturowe nie są podatne na choroby - praktycznie odwiedzają weterynarza tylko, gdy trzeba je zaszczepić. Koniecznie należy dbać o stan psich zębów, najlepiej przyzwyczajać małego pieska do ich systematycznego czyszczenia.

Dorosłe psy powinny być na spacerze minimum trzy razy dziennie.
- Potrafią jednak dostosować się do właściciela - mówi pani Ula. - Zależnie od upodobań swojego pana mogą cały dzień spędzić z nim na pieszej wędrówce, albo przeleżeć na kanapie.
W stosunku do innych psów sznaucer miniaturowy jest dosyć spokojny. Ale widząc dużego psa potrafi udowodnić, że jest bardzo waleczny. Dlatego już małe szczenięta należy przyzwyczajać do innych zwierząt.

Kontakt sznaucera miniaturowego z dziećmi powinien odbywać się pod nadzorem dorosłych. Pies ten nie zawsze potrafi być cierpliwy i niekoniecznie zniesie bez reakcji pomysły najmłodszych. Dzieci nie powinny przy nim pozwalać sobie na zbyt wiele.

Oprócz trymowania sierści na ciele psa, nie wymaga on specjalistycznych zabiegów kosmetycznych.
- Od czasu do czasu wystarczy wyczesać mu brodę i nogi - mówi pani Urszula. - I oczywiście wykąpać.
Sznaucery miniaturowe są raczej długowieczne. Średnio żyją 14-15 lat, czasami nawet 19. Do późnej starości są radosne, mają chęć do życia i zabawy.