Marcin Kołodziejczyk – Prymityw. Epopeja narodowa

Bo nie jest to gwara „warsiafska”, raczej zbitki słów, jakich używają ludzie nędznego wykształcenia, ale posiadający telewizory i czerpiący wiedzę o świecie z tabloidów. Grabarze, pracownicy składnicy złomu, prowincjuszka kupcząca ciałem w zakamuflowanej agencji towarzyskiej. Co ciekawe, wszystkim, bez względu na status społeczny i liczbę posiadanyc szarych komórek, w tej czy innej postaci towarzyszą polityczne hasła i wbijane przez media, którym ufają, przekonania.

Marcin Kołodziejczyk wśród malowniczej galerii Polaków tworzy choćby Teścia, „ze służb niemundurowych” w PRL, który teraz sprzyja partii Radosława Katyńskiego, bo „zaistniały w telewizji świat nie odpowiada mu co do zasady”. Jest w tym stylu odrobina ze skłonności do inwersji Marka Koterskiego, ale nie doprowadzona do granic absurdu, jak u wspomnianego reżysera. O tym, że „Spadający Samolot zakwalifikował do hańb narodowych” ów bohater nie trzeba chyba dodawać – to w kontekście przeszłości „niemundurowej” jakaś taka… oczywistość?

Polska lat „powyżej zera” to także hipermarkety, galerie i zupełnie niewielka przedsiębiorczość. Przez bohaterów „Prymitywu” niekoniecznie ceniona. O jednym z pracodawców mówią, że „wciąż mu mało nie tyle pieniążków, co działań, to od przedsiębrania był uzależniony; nie potrafił w spokoju utrzymać dupy w krzesełku i cieszyć się zdobytym bogactwem”. Bo mieszkańcy Targówka i Pragi uważają, ze za 26 zł można już wyprawić niezłą libację i dają temu dowody. A Polska? W czasie przed wyborami- wiadomo. „Premier Ronald Błysk to jest niemiecki kolaborant, Spadły Samolot leży w ruskiej tajdze i zarasta w łopian, Katyński i Maciołajtysiewicz może i dobre Polaki, ale nic nie mogą poradzić w tym zasranym kraju”.

Jeśli kupuje się ten styl, tę cokolwiek knajacką alegorię, a przy okazji wnikliwą diagnozę pewnej warstwy społecznej i umysłowej – zabawa jest przednia. Może brakuje jakiejś jednej myśli, ale czy być musi? Rzeczywistość czasem zaskakuje bardziej niż odpowiedzi na interpelacje kulturalnej opozycji. „Bo co?”. Ano właśnie.

Katarzyna Bonda na Targach Książki w Białymstoku