BTL. Baśń o Rycerzu bez Konia jak cebula Shreka (zdjęcia, wideo)

Pomysł na sztukę jest zupełnie oczywisty.

Można uznać, że to jakaś wariacja na temat błędnego rycerza, tyle, że skierowana do przedszkolaków. One kupują bezbłędnie już samo pojawienie się aktorów na scenie. Właściwie w niemal normalnych ubraniach, tyle że główni bohaterowie – Rycerz bez konia i Koń bez rycerza mają glany z protektorami. Po co? Bo przecież za chwilę zabiorą się za swoje marionetki sycylijskie i ruszą z nimi w drogę. Na razie Koń łapczywie zajada marchewkę, a łapczywość jak wiadomo może odbić się czkawką. I to zaiste wspaniałą. A to dopiero preludium do „Baśni o Rycerzu bez Konia” jaką 15 lat temu Marta Guśniowska ruszyła na podbój scen dziecięcych. Podbój nad wyraz skuteczny, a zwieńczony jubileuszową, a przy okazji międzynarodową produkcją, w Białostockim Teatrze Lalek, który od kilkunastu lat stał się matecznikiem utalentowanej dramaturżki.

Reżyserujący spektakl András Veres postawił na ukazanie dzieciakom kulisów powstawania spektaklu lalkowego. Kto jest uważny, ma jak na dłoni ukazane, jak animuje się ową sycylijską marionetką, a kto patrzy jeszcze uważniej, doceni kunszt na przykład Ewy Żebrowskiej, która nie dość, że musi swoim smokiem smakoszem fruwać, to jeszcze machać skrzydłami opasłego stwora. Z drugiej strony – to świat zdecydowanie umowny, kiedy widzimy malutką myszkę, która udaje groźnego, krwiożerczego nietoperza, a Sylwia Janowicz-Dobrowolska w pewnym momencie zabiera jej przypięte skrzydełka. Marta Guśniowska zastanawiała się niedawno, dlaczego jej baśń wciąż nie traci na popularności. Ano właśnie dlatego. Wszak dorośli mogą się w niej przejrzeć jak w lustrze. Czyż panny, które malują się i stroją do instagramowych fotek nie są takimi myszkami pragnącymi wystąpić w kostiumie, a smok - koneser kompletnych posiłków nie przypomina dziwaczek obrażających ludzi w kulinarnych show? A w finale, kiedy Rycerz trafi na swoją Księżniczkę, ale obrazi się na nią, że nie chciała go bez Konia, trzeba będzie młodziana szturchnąć, żeby jednak się ożenił. No milelnialsi jak nic.

Krzysztof Bitdorf z imponującą czkawką (i po co było połykać marchewkę?) świetnie animuje koniem, śpiewa i jest absolutnie wiarygodny w swojej roli. Jacek Dojlidko jako Rycerz także zachwyca zniuansowaną grą swoją lalką – ot choćby w scenie pocałunku z Księżniczką. A sama Księżniczka? Magdalena Dąbrowska także ma szansę zaprezentować swoje walory głosowe. Cymelią jest piosenka Myszy napisana przez Martę Guśniowską specjalnie dla Grażyny Kozłowskiej. Ale uważny obserwator nie może nie docenić ról Sylwii Janowicz-Dobrowolskiej. Kiedy pęta rycerza, nie tylko bawi się w kieszonkowca, ale też pantomimą wyraża oburzenie, że Łotrowie zapomnieli o towarzyszu przestępstwa, zaś pieśń Starego Drzewa wciska w fotele swoją mocą. Bez dwóch zdań, korzystając z fantastycznej wyobraźni Andrása Veresa i przemyślanej, nawiązującej do objazdowych teatrów, scenografii Erika Grosschmida, wsparci muzyką Bogdana Szczepańskiego, aktorzy dwoją się i troją w tym świetnym widowisku. Kiedy trzeba, zamieniają się lalkami, by poruszały się jak najbardziej wiarygodnie, śpiewają w chórkach, zespołowo pracują na sukces.

A dorośli, jak w „Shreku” mogą pod warstwą prostej opowieści o wierze w spełnianie marzeń mogą zobaczyć wszystkie swoje wady i pośmiać się razem z dziećmi. Bo wbrew informacjom, że najlepszym odbiorcą będą dzieci od 6 do 10 lat, górnej granicy wieku nie ma!