Włodzimierz Cimoszewicz odpowiadał na pytania hajnowian

Czy wyda pan album fotograficzny?

Włodzimierz Cimoszewicz: Zdjęcia robię od zawsze, jak tylko pojawił się w domu aparat. Mój pierwszy, to był "Druh". Robiłem dużo zdjęć, m.in. swoim dzieciom. Jak się pojawiła fotografia cyfrowa, która stwarza ogromną swobodę fotografowania, zacząłem robić więcej zdjęć. Nie wiem, nigdy nie liczyłem, ale przypuszczam, że w ostatnich latach zrobiłem ze 30 tys. zdjęć. W 95 procentach przyrodniczych, przede wszystkim z tego terenu, z Puszczy Białowieskiej i najbliższej okolicy. Nie mógłbym zrobić albumu o Podlasiu, bo jest parę rewelacyjnych albumów wykonanych przez wybitnych polskich fotografików i doskonale wiem, że z moją twórczością trudno to porównywać - zawodowi fotografowie robią zdjęcia wybitne, a ja jestem po prostu amatorem. Ale czasami o takim albumie myślę. Może dla niektórych osób byłoby to interesujące, jak ja to widzę, plus jakiś komentarz związany z osobistymi zdarzeniami, czy przemyśleniami dotyczącymi tego terenu.

Co pan sądzi o kobietach?

- Zawsze lubiłem współpracować z kobietami, lubiłem, żeby w zespole były kobiety. Raz, że bardzo często spotykałem po prostu wybitne kobiety, które wielokrotnie były po prostu lepsze od innych. Wspomnę np. o pani Danucie Hubner, którą powołałem ma świeżo utworzony w okresie mojego rządu urząd integracji europejskiej. Wiele takich kobiet było. Bardzo je doceniam. Od wielu lat - i przyznaję to otwarcie - angażowałem się emocjonalnie po stronie ruchów feministycznych. Ale warto mieć do tych ruchów zdroworozsądkowy dystans.

Na terenie powiatów hajnowskiego, bielskiego, siemiatyckiego mówimy lokalną gwarą. Czy pan ją rozumie? Czy próbował pan kiedykolwiek powiedzieć "po swojomu"?

- Pani pyta, czy rozumiem po naszemu? Przytoczę anegdotę. W 1989 roku, kiedy startowałem w wyborach czerwcowych, przeczytałem w ówczesnej Gazecie Współczesnej anons, że w Bielsku Podlaskim odbywa się wiec wyborczy. Postanowiłem tam pojechać. Wiec był w amfiteatrze. Na widowni był tłum, potwornie gęsto, tysiące ludzi. Znalazłem organizatorów, powiedziałem, że jestem kandydatem i chciałbym wziąć udział w tym wiecu. Zgodzili się. Okazało się, że było jeszcze dwóch kandydatów, jeden nazywał się Mironowicz, a drugi Sokrat Janowicz. Oni byli przede mną, więc wiadomo, że zabierają głos pierwsi, a ja dopiero jako trzeci. Słucham ich wystąpień, a oni gadają po naszemu. Wtedy ni diabła nie umiałem. Natomiast przez te wszystkie kolejne lata już złapałem ten język, słuchając ludzi, piosenek. I radzę sobie nieźle.

Jakie potrawy preferuje pan z kuchni podlaskiej?

- Mówiąc szczerze, to ona jest bardzo smaczna, ale dosyć ciężka. I znów mała dygresja. Nie wiem, czy pamiętacie ten hotel, który był przed obecnym budynkiem dyrekcji BPN? Iwa. Tam w restauracji było wspaniałe jedzenie. Kiedyś przyjechałem ze znajomymi ze Stanów Zjednoczonych i powiedziałem, że będą próbowali lokalnych posiłków. Wszystko było bardzo smaczne, co nam podawano, a oni jedli i jedli - pałaszowali wszystko, co było na talerzu. Uprzedzałem ich, że to jest zła taktyka. I rzeczywiście, przy szóstym, czy siódmym daniu podlaskim oni zaczęli mieć dość, a dań było 17. Potem było z nimi kiepsko.

Kuchnia podlaska jest bogata, ale trzeba z nią ostrożnie. Mówiąc szczerze, najbardziej mi smakuje marynowana słoninka.

Nie tylko o książce

Spotkanie promocyjne dotyczące książki Włodzimierza Cimoszewicza i Anity Werner pt. "Nieoficjalnie" było także okazją, by obecny senator RP odpowiedział na kilka pytań hajnowian.