Insp. Daniel Kołnierowicz: Policyjna służba to ludzie

Kurier Poranny: Pana misją jest: policja bliżej ludzi. Jak Pan chce to zrealizować?

Insp. Daniel Kołnierowicz: Chciałbym, abyśmy nie posiłkowali się tylko odgórnymi wytycznymi, a zintegrowali z lokalnymi społecznościami na tyle, by wiedzieć, czego oczekują. Realizujemy to podczas konsultacji społecznych przy tworzeniu „Mapy zagrożeń”. Jestem zdeterminowany, aby sprostać oczekiwaniom społecznym. To wizja lokalnej policji, a nie patrzenia na stan bezpieczeństwa przez pryzmat statystki.

Statystyka odgrywa jednak dużą rolę w pracy policji.

Statystka jest potrzebna. Ma nam ukazać pewne trendy - czy dane zagrożenie jest chwilowe, czy się utrzymuje. Sama praca pod statystykę odsuwa policjantów od mieszkańców. Nie statystyka, a ludzie. Trzeba się skupić na zadaniach, które nam zgłaszają. Bo oni oczekują od nas reakcji. Inną kwestią jest represyjność policji. Owszem, są sytuacje, gdzie nie możemy odpuszczać i represja powinna być stanowcza. Ale są sytuacje, gdzie możemy potraktować obywatela łagodniej, kiedy np. wyjedzie z parkingu przy bloku bez włączonych świateł, a jest widno. Niedawno wpłynęło podziękowanie od białostoczanki, której przejeżdżający policjanci pomogli na wiadukcie Dąbrowskiego. Auto odmówiło posłuszeństwa. Okazało się, że zabrakło benzyny.

Jednak wciąż w ludziach tkwi przekonanie, że z policją lepiej nie mieć nic wspólnego.

Kwestia represyjności policji będzie zawsze. Jesteśmy organem powołanym do tego, żeby reagować na przestępstwa i wykroczenia. Ale reakcja musi być adekwatna do tego, co się stało. Nie może być mowy o tym, by policjanci byli rozliczani z tego, ile mandatów wystawili. Ale też nie może być tak, że policjanci pojawiają się w rejonie wybryków chuligańskich i stwierdzają, że niczego nie zauważyli. To buduje zły wizerunek policji, bo społeczeństwo oczekuje reakcji. Tam, gdzie trzeba - reagujemy stanowczo, a tam gdzie nie ma takiej konieczności - starajmy się tłumaczyć, czym skutkuje naruszanie zasad. Nie możemy też siedzieć zamknięci w komisariatach, ludzie muszą widzieć, czym się zajmujemy. Policja - oprócz represjonowania - dba o profilaktykę, pomaga.

Niedawno pisaliśmy o białostoczaninie, który gonił pijanego kierowcę przez 20 km, bo dyżurny nie miał wolnego patrolu. Etaty to problem podlaskiej policji?

Mamy problem etatowy w województwie. Rzeczywiście są miejsca, gdzie mieszkańcy policjantów widują niezmiernie rzadko. Będziemy się starali zmieniać struktury, dostosowywać je do potrzeb, zagrożeń. Wielu ludzi postrzega policję przez pryzmat jej działania, czy ją widać i jak szybko reaguje.

Wracając do statystyk. Wynika z nich, że jest u nas całkiem bezpiecznie. Wielu jednak zarzuca, że policjanci po prostu nie rejestrują niektórych spraw, tłumacząc to np. niską wartością szkody.

To niewłaściwe i nie będę tego tolerował. Może się zdarzyć, że mimo starań nie uda nam się wykryć i zatrzymać sprawcy, ale to nie znaczy, że mamy odprawić obywatela z kwitkiem. Sprawy powinny być przyjmowane, bo może okazać się, że na innym przestępstwie złapiemy delikwenta, który przyzna się np. do kradzieży na szkodę staruszki, a my nie będziemy mieli zarejestrowanej takiej sprawy.

Jaka przestępczość dominuje na Podlasiu?

To przede wszystkim kradzieże, włamania. Poważnym problemem są przestępstwa na szkodę rodziny- m.in. znęcanie się. Nasze drogi nie są bezpieczne. Tiry powodują duże zagrożenie, mimo, że ich kierowcy nie zawsze są sprawcami wypadków. Bliskość granicy sprawia też, że dochodzi do prób przemytu towarów akcyzowych.