Wenus w futrze to Roman Polański w wielkiej formie

Roman Polański wie, że spotkanie płci może wywołać niezwykłe napięcie. I w życiu, i na scenie, i na ekranie. Kiepski reżyser może zepsuć każdą scenę, geniusz pokroju naszego sławnego absolwenta łódzkiej filmówki z dwojga zaledwie aktorów wydobędzie wszystko, co tylko zechce. Zwłaszcza, że korzysta z talentu własnej żony - Emmanuelle Seigner i francuskiego aktora Mathieu Amalrica, uderzająco przypominającego młodego Polańskiego. Mrugnięcie okiem jest tu znaczące, bo płcie mają zmierzyć się z adaptacją sado-masochistycznej powieści, nie wspólnie zaśpiewać piosenkę zmarłego niedawno Lou Reeda.

I cały półtoragodzinny spektakl na dużym ekranie to obraz walki płci, opadania masek, fałszywych ocen po pozorach. Butny erudyta z czasem zamieni się w pokojowego pieska, a wyzywająca tania dziwka w reżysera fascynującego spektaklu, który posunie się znacznie dalej niż mógł to sobie wykombinować starzejący się gryzipiórek-pantoflarz. Obserwowanie tej przemiany, niemal dosłownej mężczyzny w kobietę, zamiany ról, przejmowania władzy daje niemal zmysłową przyjemność. Z pewnością oprócz genialnej gry i prowadzenia aktorów jest w tym zasługa i autora off Broadwayowego przedstawienia Davida Ivesa, z którego Polański uczynił prawdziwe dzieło.

Ale tacy właśnie są geniusze. Umieją połączyć wszystko, co najlepsze w syntetyczny obraz, nie pozbawiony autoironii i otwarty na wielorakie interpretacje.

Zaplanuj wolny czas - koncerty, kluby, kino, wystawy, sport