Recenzja "Zemsty" w Białostockim Teatrze Lalek. To spektakl pełen szczegółów. Zabawny, aktualny i zmuszający do myślenia

To spektakl szczegółów! Czerpie pełnymi garściami nie tylko z klasyki, ale też ze współczesności. Można dopatrzeć się tu nawiązań do popkultury. Spadający żyrandol jako żywo przywodzi na myśl "Upiora w operze", a stojący na środku sceny Jarmoszuk z rozłożonymi rękami, szukający kogoś, kogo znaleźć nie może - podobny jest do Johna Travolty z memów. Że o kartonach nie wspomnę. Od chyba najbardziej znanego wypadku z polskiego serialu kojarzą się jednoznacznie - z Hanką Mostowiak. Ale nie brakuje też zabawy konwencją, zabawy teatrem. W tym reżyser, Paweł Aigner jest świetny. A zespół aktorski BTL w niczym mu nie ustępuje. Przeciwnie - aktorzy wytrzymują tempo, świetnie wcielają się w swoje role i potrafią rozbawić do łez.

Jarmoszukowy Papkin jest momentami żałosny. Śmiejemy się z niego i dopiero po jakimś czasie dochodzimy do wniosku, że on, że ten Papkin, jest po trochu w każdym z nas. Jego obawy, jego chęć zaistnienia, pragnienie, by ktoś go pokochał. Z pozoru to błazen, śmieszek. Ale kiedy przyjrzymy mu się bliżej, rozłożymy tę postać na czynniki pierwsze - zauważymy smutną prawdę: "Z kogo się śmiejcie? Z samych siebie się śmiejecie".

Nie inaczej jest z Cześnikiem. W tę rolę brawurowo wcielił się Ryszard Doliński - aktor uznany, ze sporym dorobkiem. A wciąż widać, że mu się chce. Wszystkie te tiki, które dodał do postaci dodają jej prawdziwości. Momentami gnuśny, zapalczywy, grany z przesadną manierą. A jednak da się w to wszystko uwierzyć. W to, że tak właśnie wyglądałby Cześnik, gdyby faktycznie istniał.

W ogóle cały zespół wypada świetnie. Barbara Muszyńska-Piecka jako Podstolina zaskakuje, Mateusz Smaczny w roli Wacława mógłby skraść niejedno serce, a Krzysztof Bitdorf pokazuje, że nawet z roli mocno drugoplanowej da się zrobić majstersztyk.

Jest tu też świetna scenografia. Ale nie przyzwyczajajcie się do niej zbytnio, bo bardzo szybko zmienia swoje oblicze. Nagle z teatralnej "Zemsty" znajdujemy się w ułamku sekundy w filmie Quentina Tarantino. Tego nie da się opisać, tej demolki. To trzeba zobaczyć. A jeśli siedzi się w pierwszych rzędach - można nawet dosłownie jej doświadczyć. Kartony bowiem ścielą się gęsto.

Na uwagę zasługuje też choreografia, która może na pierwszy rzut oka nie jest jakaś spektakularna, ale jednak trzyma wszystko w ryzach. To jak poruszają się postaci też nadaje spektaklowi to lekkości, to podkreśla ciężar konkretnej sceny. Świetnie wypadają też pojedynki szermierskie. Ale uwaga - zdarzają się też obcięte palce!

Dobrą robotę robi również chór, który niczym ten antyczny jest wyrazicielem pewnej idei, zbiorowej mądrości. Pieśni chóru wprowadzają do spektaklu pewien schemat, pomagają uporządkować i oddzielić od siebie poszczególne sceny.

To spektakl który zdecydowanie trzeba zobaczyć - dwie godziny z bardzo dobrym teatrem. Teatrem totalnym.