Chow chow: miś z charakterkiem

Rasa z historią

Wyróżnia się sześć rodzajów umaszczeń: płowe (najbardziej powszechne), czarne, niebieskie, czerwone, kremowe i białe.

Rasa z historią

Chow chow pochodzi z Chin. Był faworytem mandarynów i mnichów buddyjskich. Pies ten był psem pociągowym, brał udział w polowaniach, pilnował domostwa. Ale też hodowano go na mięso i skórę. W 1860 sprowadzono do Anglii parę podobnych do siebie psów tej rasy. W 1894 nadano rasie nazwę chow chow i zapisano do angielskiego Kennel Club. Pierwszy klub hodowców chow chow powstał w Londynie w 1895. Do Polski pierwszy przedstawiciel tej rasy przyjechał w 1932.

Miłośnicy rasy są jej zwykle wierni. Kto raz kupił chow chow, zakocha się w nim na zawsze. Jest to jednak pies dla koneserów.

- Chow chow robi wrażenie pluszowej maskotki. Naprawdę nie jest psem zabawowym - mówi Irena Warczek, właścicielka hodowli Chiński Miś FCI. - Po jedenastu latach prowadzenia hodowli mogę polecić chow chow wszystkim tym, którzy cenią sobie spokój i ciszę. Ten pies to uosobienie rozwagi i spokoju. Nie potrzebuje dużo ruchu. Jednakże jest rasą trudną i nie każdy może być jego właścicielem. Na swojego towarzysza powinni wybrać go ludzie konsekwentni w postępowaniu i spokojni. Chow chow wychowywany z dziećmi i niekrzywdzony przez nie, będzie dobrym towarzyszem. Natomiast doskonale pamięta wszystkie wyrządzone krzywdy, dlatego trzeba zwrócić baczną uwagę na wychowanie dziecka

Chow chow sprawia wrażenie, jakby marszczył brwi. Wygląda na bardzo poważnego, wręcz ponurego.
- Jego dumę widać w sposobie poruszania się. Ma nieco sztywny krok, który nie powinien być karykaturalny - opowiada pani Irena. - Chow chow ma poruszać się z godnością ze względu na swój charakter, a nie z powodu wadliwej budowy stawu kolanowego.

Na uwagę zasługuje jego niebieskoczarny język, podniebienie i wargi. Szata chow chow jest wspaniała: gęsta i puszysta, przyjemna w dotyku ze względu na obfity podszerstek.

Istnieje też odmiana krótkowłosa, o szacie przypominającej plusz.
- Psy te są bardzo niezależne. Niechętnie okazują uczucia i nie przepadają za pieszczotami - mówi Irena Warczek. - Przypominające małego misia dwumiesięczne szczenię jest pewne siebie i uparte. Ale za to szybko uczy się czystości i zwykle nie pastwi się nad kapciami czy meblami, zadowalając się własnymi zabawkami.

- Wychowanie chow chow należy rozpocząć jak najwcześniej, spokojnie i konsekwentnie, bez jakiejkolwiek agresji - podkreśla Irena Warczek. - Nie może to być tresura typowa dla owczarków - chow nie lubi podporządkowywać się rozkazom. Cechą, na której trzeba się oprzeć, by odnieść sukces wychowawczy, jest jego przywiązanie do właściciela, z czasem coraz silniejsze.
Dobrze wychowany chow chow odwdzięczy nam się przywiązaniem i łagodnością. Dumne samce są z reguły bardziej wstrzemięźliwe w wyrażaniu uczuć, suki natomiast mogą okazać się bardzo opiekuńcze, szczególnie wobec dzieci.

Charakter tej rasy jest typowo orientalny, czasami wybuchowy. Zawsze pełen oddania rodzinnym wartościom. Chow chow raczej nie jest zainteresowany kontaktami z innymi psami. Lubi robić wszystko po swojemu. Dlatego zaleca się, aby nosił raczej specjalne szelki niż obrożę.
- Szelki lepiej nadają się do kierowania psem - nawet gdy ten się zapiera ze wszystkich sił i ciągnie w przeciwnym kierunku - podpowiada właścicielka hodowli.

Rasa ta wymaga specyficznej pielęgnacji, szczególnie w przypadku psów wystawowych. Sierść chow chow kudłaci się o wiele szybciej niż sierść przylegająca do ciała. Gdy nie jest regularnie pielęgnowana, nie usuwa się z niej martwego włosa, który nie pozwala skórze oddychać i ułatwia rozmnażanie się pasożytów. Częste są alergie skórne lub typowy u tej rasy świądy skóry.

- Nie należy jednak zbyt silnie szczotkować psa - mówi Irena Warczek. - Chow chow musi mieć bardzo gęste futro. Metalowym grzebieniem o szeroko rozstawionych zębach wyczesuje się martwe włosy, starając się tylko rozczesać futro tak, by go nie zniszczyć. Szczotkujemy sierść z włosem i pod włos, na całej jego długości. Choć może to wydać się dziwne, najpierw używamy do rozczesywania grzebienia, a dopiero po nim szczotki.

Zabiegi te trzeba powtarzać codziennie lub co drugi dzień, wówczas zajmują niewiele czasu.