Pekinczyk: Pies tylko do uwielbiania

Rasa z historią

Rasa z historią

Pekińczyk jest rasą wyhodowaną w Mandżurii. Do połowy XIX wieku rasa ta znana była wyłącznie w Chinach, gdzie pekińczyki hodowane były jako psy świątynne. Pochodzą od azjatyckich wilków, a ich rasa - na podstawie analiz DNA - uznawana jest za jedną z najstarszych na świecie. Pekińczyki pojawiły się w Europie około 1860 roku, kiedy oddziały brytyjskie zdobyły Pałac Letni w Pekinie podczas drugiej wojny opiumowej. Strażnikom cesarskim nakazano zabić wszystkie pekińczyki, by nie wpadły w ręce Brytyjczyków. Cztery suki i jednego psa tej rasy ocalono i trafiły one do Anglii. Pierwszego przedstawiciela tej rasy pokazano w Wielkiej Brytanii w 1893 roku. Pierwsze pekińczyki dotarły do Polski przed rokiem 1925.

Pekińczyk, zwany także pekińskim psem pałacowym, był najwyżej ceniony w XIX-wiecznych Chinach. Istnieje wiele tajemniczych legend mówiących o pochodzeniu pekińczyka. W Chinach uchodził za strażnika Buddy, a świat Zachodu z kolei ubóstwiał wspaniałą sylwetkę i arystokratyczne zachowanie niewielkiego psa, obdarzonego niezwykłym urokiem.

Pekińskim damom dworu w dawnych wiekach pekińczyki tak bardzo przypadły do serca, że nie chciały się z nimi rozstawać ani na chwilę - nosiły je stale w szerokich, jedwabnych rękawach swych kimon. W Europie w latach międzywojennych pekińczyka nazywano "psem z mufki", bo noszony był przez swe właścicielki w mufkach, chroniących dłonie przed zmarznięciem.

Dzisiaj w całej Europie i w Stanach Zjednoczonych pekińczyki są bardzo popularne (choć już nie tak, jak jeszcze ćwierć wieku temu). W USA pekińczyk znajduje się na 28. miejscu w rankingu ulubionych ras.
Pekińczyk to obficie owłosiony pies o lwiej postawie i czujnym, inteligentnym wyrazie. Jest bardzo odporny.

Należy poświęcać mu wiele czasu, tak, aby nie stracił do nas zaufania. Zajmować się, pielęgnować szatę, bawić się z nim, ale nie traktować jak małe dziecko czy lalkę. Miewa trudności z oddychaniem, dlatego właściciele powinni zwracać szczególnie uwagę na ich zdrowie.

Nie wolno narzucać pekińczykowi sztywnych reguł życia, krzyczeć na niego lub, co gorsza, używać przemocy, zmuszać do towarzystwa psów innych ras lub kotów.

Zalicza się je do psów lojalnych i walecznych. Pekińczyk nie zna uczucia strachu i bez wahania rzuci się na psa nawet dziesięć razy większego od siebie, jeśli uzna, że ten mu ubliżył.
Pekińczyki są psami niezależnymi i nieufnymi wobec obcych; swojemu opiekunowi są wiernie oddane. Lubią spokój i raczej nie nadają się dla hałaśliwych i energicznych dzieci. Pekińczyk nie przepada za dziećmi, które nie umieją uszanować jego wyjątkowości.

Pekińczyk skrywa swe czułe strony charakteru za fasadą zgryźliwego wyniosłego aroganta. Ale nawet jeśli pies wszystkim ludziom demonstrować będzie dumę i oziębłość, to wobec swych przyjaciół będzie zawsze serdeczny i bezwarunkowo oddany - pekińczyk, który odda komuś swoje serce, będzie trwał przy tej decyzji do końca swoich dni. Równie wytrwały jest i w pamiętaniu urazy. Potrafi gniewać się godzinami, a wyrządzonej mu krzywdy nie zapomni i po latach.

Bywa bardzo zmienny w swych humorach, ale zawsze demonstruje swemu panu czy pani, jak bardzo ich kocha, spoglądając z grzeczną, ale oziębłą obojętnością na całą resztę świata.
Pekińczyk uważa się za pępek świata. Żaden pies nie jest tak przywiązany do swych właścicieli, ale jeśli pekińczyk zawrze układ o przyjaźni z człowiekiem, to przyjmie za oczywiste, że i człowiek akceptuje go bezwarunkowo i że od tej pory wszystko w domu kręcić się będzie wokół psa.

Jest to pies bardzo wrażliwy i wymaga, by wszystko odbywało się tak, jak on sobie to wyobraża. Za swym pełnym dystansu zachowaniem się pekińczyk skrywa nieustanne i olbrzymie pragnienie, by stale zdobywać jego względy i podziwiać go bezustannie. Nie zadowala się przy tym formalnymi rytuałami - pan czy pani powinni stale się psem zajmować, przemawiać do niego i bawić się z nim (a właściwie: zabawiać go). Jeśli z jakichś powodów poświęcicie mu Państwo mniej czasu niż poprzednio, z pewnością popadnie w chorobę, i nie będzie to udawanie. Ten niezwykły pies wymaga równie niezwykłych właścicieli.

Pekińczyk nie jest psem, który będzie spełniał jakiekolwiek funkcje użytkowe. Jest po prostu luksusowym towarzyszem, który służy tylko do tego, by przynosić radość i wypełniać czas swemu właścicielowi.