Monika Śliwińska – Panny z „Wesela”. Siostry Mikołajczykówny i ich świat

Bo historia rodu z Bronowic Małych sięga tak naprawdę wieku XIX i wieków wcześniejszych. A Monika Śliwińska, jak na wytrawną biografkę przystało, stara się nakreślić przeszłość Anny, Jadwigi i Marii jak najpełniej. Dzięki temu czytelnik otrzymuje prawdziwą panoramę życia w ówczesnej Galicji i pobliskim Krakowie. Życia chłopskiego, prostego, zgodnego z naturą i tego wielkomiejskiego, światowego, bliskiego sztuce i tej z najwyższych półek. Literaturze, malarstwu, dramaturgii. Są tu opisy dawnego świata, obyczajów, ale też rozliczne cytaty z dzieł literackich, wyimki z dawnej prasy i innych książek. Innymi słowy rzecz rzetelna, a przy tym napisana żywym, zajmującym i wciągającym językiem. Opatrzona rozlicznymi historycznymi zdjęciami i przypowieściami.

Są też anegdoty z życia rodzinnego, odwiedzin znanych artystów – na przykład spotkanie u władysława Tetmajera z Wojciechem Kossakiem i Alfredem Wierusz- Kowalskim. Dwaj rozchwytywani i dziś malarze chętnie jak widać spotykali się z nietypowym jak na owe małżeństwem. Są też historie z życia Marii z przedwcześnie zmarłym malarzem Ludwikiem de Laveaux i wreszcie z pożycia Jadwigi (owej panny młodej z „Wesela” Wyspiańskiego) z Lucjanem Rydlem. I znów anegdoty, w dodatku poparte literackimi cytatami. Wszystkie te opowieści zgrabnie połączone w jak najbardziej współczesny reportaż. I to taki, który nie kończy się na dwudziestoleciu międzywojennym. Mamy okropieństwa okupacji, zsyłkę na Sybir, tułaczkę z armią Andersa. Typowe polskie losy, których nie szczędziła nam historia, tyle że w tym przypadku – postaci uwiecznionych w jednym z arcydzieł polskiej literatury.

Bohaterki z „Wesela”, owe panny, widziane i opisane przez kobietę jawią się pod piórem Moniki Śliwińskiej postaciami inteligentnymi, samodzielnymi, doskonałymi partnerkami życiowymi. Dużo bardziej głębokimi, niż w wizji Wyspiańskiego.