Ludwika Włodek – Gorsze dzieci Republiki. O Algierczykach we Francji

Fani piłkarstwa z pewnością pamiętają genialną karierę Zinédine’a Yazida Zidane’a. Tak, urodził się w Marsylii, ale z pochodzenia był Algierczykiem. Bo Ludwika Włodek nie ogranicza się tylko do penetracji Paryża i jego peryferii. Przemierza Francję, by nie tylko przyglądać się, ale przede wszystkim rozmawiać z Algierczykami i Francuzami, którzy wraz z zakończeniem epoki kolonialnej z Algierii do Francji po prostu musieli przyjechać. Opowiada o algierskich rewolucjach, ale też o życiu we francuskich gettach. A wszystko to przez pryzmat poznawanych ludzi, najczęściej bardzo otwartych, uznających Islam jako religię wolności, ich prywatną sprawę. Po prostu Europejczyków wierzących, ale nie narzucających się ze swoją wiarą.

W swojej reporterskiej wędrówce nie stroni od pokazywania „brzydszej” twarzy Francji. Od powołania OAS, czyli Organizacji Tajnej Armii, niezadowolonej w roku 1961 z polityki rządu swojej ojczyzny wobec Algierii poprzez Front Narodowy Le Pena. Przypomina całkiem niedawne pomysły francuskich nacjonalistów, by w stołówkach w publicznych szkołach podawać wyłącznie mięso wieprzowe, nie licząc się ani z wegetarianami, ani Żydami czy muzułmanami, ale też atak na redakcję „Charlie Hebdo”. No i genialny film Mathieu Kassovitza „Nienawiść”. To, ze w Polsce ta saga z francuskich blokowisk była wyświetlana z napisami, nie dziwiło, ale że podobnie było we Francji – o tym opowiada Włodek. Bo sami Francuzi nie rozumieli języka młodych.

„Gorsze dzieci Republiki. O Algierczykach we Francji” to nie jest przewodnik, to reportaż ukazujący różnorodność świata. I co ciekawe, sami Algierczycy mieszkający we Francji rozumieją, że różnorodność ubogaca ich tak samo, jak rdzennych Francuzów. A czy oni to rozumieją? A przy okazji – Ludwikę Włodek czyta się znakomicie.