Arena – XX (2016, wideo)

Kiedy Arena przyjechała do Polski do „Rialto” promowała wydany w marcu krążek „The Unquiet Sky” i właśnie od utworu „The Demon Strikes” rozpoczęła spotkanie z fanami. Pięknie brzmi ten neo-prog-rock, tak jak tylko może brzmieć współczesny zespół odnoszący się do ponad 40-letniej tradycji gatunku.

Bardziej rockowy, dodający energii widzom i uskrzydlający zespół jest wcześniejszy „Rapture”. Środkowe partie, łączące potęgę symfonii z orientalizującymi brzmieniami elektronicznie generowanych perkusjonaliów dodają jeszcze więcej smaku występowi, w którym niepoślednią rolę odgrywa wysoki głos Paula Manzi wspieranego znad klawiszy przez Cliva Nolana.

Fani zupełnie słusznie popadają w ekstazę, kiedy tuż przed ich oczami niezwykle melodyjne dźwięki wydobywa z gitary elektrycznej John Mitchell. Z widowni lecą wyraźnie słyszalne okrzyki „Jesteście zaj...ci”.

Po czterech kompozycjach z wcześniejszych płyt przychodzi czas na ówczesną nowinkę – balladę „How Did It Come To This?”. Na koncercie nie mogło zabraknąć popisowego instrumentalnego „Serenity” zagranego przez Johna Mitchella w 1998 roku na albumie „The Visitor”. Ciągle robi wrażenie.

Po tym poruszającym fragmencie koncertu Arena zdecydowała się zaprezentować tytułowy utwór z promowanego krążka - „The Unquiet Sky”. Tu mimo dość banalnej melodii w partii wokalnej, zespół wznosi się na wyżyny prog rockowej aranżacji, z niemal symfonicznym forepianem i bezwzględnie cudowną solówką Mitchella. Hymnowy finał ma już bardziej przebojową formę i trafia prosto w serce fanów gatunku.

Zespół idzie za ciosem i prezentuje niezwykle przebojowy „Traveller Beware”. Paul Manzi momentami śpiewa niemal głosem, jakiego nie powstydziłby się śpiewak z „Upiora w operze”, a muzyka niemal unosi dach „Rialto”. Tu w chórkach oprócz Nolana śpiewa też Mitchell.

Fani ożywiają się przy epickich partiach instrumentalnych „Ride the Tide”. Balladę „The Hanging Tree” rozpoznają po pierwszych akordach gitary.

Na koncercie nie mogło zabraknąć ukłonu w stronę jednej z najpiękniejszych kompozycji z debiutanckiego krążka Areny. Epicki „Solomon” wieńczący album „Songs from the Lion's Cage” nadal robi wielkie wrażenie na wielbicielach muzyki rockowej z elementami teatru. Fani są zasłuchani w opowieść, szkoda tylko, że gra świateł na DVD jest dość uboga. Za to gra Mitchella – pozwala odpłynąć fanom w inny wymiar, a sam muzyk w finale podrzuca swój instrument – bez wątpienia będący zwierciadłem jego duszy.

To moment przed bisami, kiedy kamera prześlizguje się po widzach i widać, że ta muzyka znakomicie łączy generacje. W „Rialto” są i 60-latkowie i 16-latkowie płci obojga. Wszyscy szczęśliwi, zdający sobie sprawę, że uczestniczą w wyjątkowym misterium.

Arena odwdzięcza się hitem z „The Visitor”, czyli utworem „(Don't Forget To) Breathe”. Niemal rock and rollowe zakończenie, „Crying For Help”, znane z mutacji z debiutanckiego krążka niemal zmusiło fanów do wspólnego śpiewu i kołysania się w rytmach rockowego reggae, by doprowadzić parter i balkon do wspólnego zaśpiewania „Help Me”. Wielki, a zarazem kameralny show.

DVD oprócz 135 minutowego zapisu koncertu zawiera też wywiady z Mickiem Pointerem oraz Clivem Nolanem, obowiązkową fotogalerię i komputerowe tapety. Miłośnicy neo-prog-rocka na pewno nie przegapią „XX”.