Raz po raz bowiem Dziewoński opowiada o zakulisowych spotkaniach ze sławnymi aktorami, o życiu w teatralnej garderobie, o oczekiwaniu na swoją kwestię wypełnionym wspomnieniami, jakich próżno szukać w książkach o historii teatru. Pewnie ma rację podkreślając, że takie chwile i legendy budują ciągłość tego zawodu i wzmacniają poczucie związania z zespołem teatralnym.
Sama Irena Kwiatkowska, oprócz pilnego studiowania aktorstwa, błyskawicznie odnalazła się w świecie satyry i kabaretu. Starsi pamiętają jej piosenki z „Kabaretu starszych panów”, nieco młodsi - kobietę pracującą z komedii „Czterdziestolatek”. Skrupulatny Dziewoński sięgnął jednak do artykułów prasowych z początku lat 50. XX wieku. Jakże zabawnie jest dziś czytać oceny skeczy przez pryzmat słusznego podejścia ideologicznego, albo wahania partyjnych krytyków nad nie dość wyrazistymi bohaterami wierszy Gałczyńskiego.
Satyra jak widać jest wentylem każdej władzy, ale już pisanie o „śmiesznych kawałkach” z polityczną tezą w tle może się odbić po latach czkawką. Autor przypomina o ulotności zawodu aktora, bowiem to jedyne ślady ówczesnej aktywności aktorki. No i teraz jeszcze ta książka.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
