Ouija: Narodziny zła

Pierwsze sekwencje filmu ukazują całkiem normalną rodzinę, która musi się utrzymać przy życiu, po nagłej śmierci ojca. Są lata 60. XX wieku, w radiu brzmi coraz ostrzejszy rock, nastolatki pragną wolnego seksu, ale na prowincji ciągle jeszcze dzieciaki chodzą do szkoły w mundurkach, a ważną postacią w szkole jest młody i przystojny pastor. W roli ponętnej wdowy, która nagle musi zadbać o rodzinne finanse występuje nad wyraz ponętna Elizabeth Reaser znana z postaci Esme Cullen z sagi „Zmierzch”. W ciuchach z epoki wygląda zjawiskowo.

„Ouija: Narodziny zła” raczej nie jest filmem przerażającym. Kiedy zaś widz przekonuje się, że opętana jest mała dziewczynka, reszta będzie dość sztampowa. Kto widział „Omen” i „Egzorcystę” domyśla się wiele. Na plakatach widać postać owej dziewczynki z zaszytymi ustami. Źródło nawiedzenia i nietypowego okaleczenia twórca tego filmu Mike Flanagan umieścił w Polsce. I ten historyczny wątek zdaje się być najbardziej przerażająca częścią filmu.

Kiedy reżyser postanawia ukazać pandemonium opętania, stosuje tak ograne środki, że na sali kina wybucha po prostu śmiech. Jeśli ktoś traktuje horrory z przymrużeniem oka i idzie do kina dla zabawy, nie po to by się bać za własne pieniądze, nie będzie rozczarowany.