Mięso. Horror inicjacyjny

„Mięso” od pierwszej sceny igra z widzem. Otóż z mgły wyłania się samochód, nagle coś pojawia się na drodze, a kierowca chcąc uniknąć wypadku ląduje na drzewie. Rozpoczyna się gra.
Na początku w tej grze dużo czerwonego koloru. Przyszli doktorzy Dolittle, zanim staną się kolegami starszych roczników, zostaną poniżeni, umazani we krwi, namawiani do jedzenia króliczych nerek i przygodnego seksu. Aha! Jest seks, jest mięso – brakuje tylko wampira. A miał być film o kanibalach. Spokojnie. Najpierw Julia Ducournau wykpi ślepy wegetarianizm. W przemyślnym scenariuszu znajduje nawet sojuszniczkę w osobie bufetowej, zaś cała żywiąca się korzonkami i puree ziemniaczanym rodzina też trafi na widelec.

Przy okazji owych inicjacji mamy i słoje z formaliną z zatopionymi organami wewnętrznymi, sekcje zwierząt, wszystko w odpowiednim świetle, acz absolutnie nie przerażające. Jedyną sceną nawiązującą do klasycznego horroru, będzie nerwowe pogryzanie przez główną bohaterkę, kreowaną przez Garance Marillier, końcówek włosów. Będzie inicjacja w dziedzinie… fryzur intymnych i ta prawdziwa, czyli utrata dziewictwa. Która z nich będzie bardziej znamienna w skutkach – to już trzeba zobaczyć samodzielnie. Tak czy inaczej, strasznie ci francuscy studenci są brutalni w tych swoich rytuałach uczelnianych. Za to wspólny pokój w akademiku dziewczyny z obcym chłopakiem, deklarującym homoseksualizm to dość nieoczywiste rozwiązanie, przynajmniej u nas.

„Mięso” to całkiem zabawny film o dojrzewaniu, w żadnej mierze nie straszny w pojęciu tandetnych horrorów ze zjawami i skrzypiącymi podłogami, choć oryginalny tytuł „Raw” dużo bardziej oddaje sens filmu. Jest jeszcze motyw muzyczny, jako żywo czerpiący z najlepszych wzorców francuskiej muzyki filmowej lat 60. XX wieku. Chapeau bas, ale najlepiej usłyszeć i zobaczyć „Mięso” na własne oczy.