Manifesto. Po co nam sztuka współczesna?

Chociaż na początku filmu widać odpalany lont, nie spodziewajmy się wybuchu bomby. To po prostu zabawa starszych pań, które odkryły uciechę z wypuszczania fajerwerków. Czy zatem owe tytułowe manifesty to też tylko fajerwerki? Niewykluczone. Z pewnością „Manifesto” to dzieło absolutnie wyjątkowe i zwyczajnie wizualnie piękne. Kto dobrze zna angielski, będzie się cieszył wyszukanymi kadrami, rewelacyjnym montażem i samym doborem scenek, które Blanchett wygrywa. Od bezdomnego włóczęgi, przez nawiedzoną nauczycielkę po zrobioną na bóstwo prezenterkę wiadomości. A jest jeszcze robotnica w sortowni śmieci, lalkarka czy postać choreografki, jakby żywcem przeniesiona z „Czarnego łabędzia”.W każdych z tych ról Cate Blanchett błyszczy i jest stuprocentowo wiarygodna. Zmienia nie tylko emploi, ale nawet akcent, jakim wypowiada bełkotliwe manifesty.

Zanim powstał film, podobno aktorka zauroczona pracami Juliana Rosenfeldta nagrała 13 manifestów, które były odtwarzane jednocześnie w galeriach sztuki współczesnej jako wideoinstalacja. Z perspektywy ukrycia się w ciemności kinowego fotela, te nadęte teksty, podane w genialnie dobranych sytuacjach wywołują u inteligentnych widzów paroksyzmy śmiechu. Szkoda zdradzać, w jakich kontekstach pojawiają się niektóre idee, bo wtedy nici z intelektualnego flirtu wizji z tezami, które często boleśnie zweryfikował czas.

To nie jest klasyczny film, to rzeczywiście może być rodzaj manifestu, a właściwie diagnozy dotyczącej stanu sztuki współczesnej. Z jednej strony wiemy, że jest potrzebna, bo często najlepiej komentuje nasze „tu i teraz”, a z drugiej widzimy, ile w niej pozy i autokreacji. W połączeniu z świetną muzyką i montażem – ogląda się „Manifesto” z wielką przyjemnością.

Manifesto - zwiastun