Leszek Herman – Latarnia umarłych

Czy można w jedną noc przeczytać 600-stronicową powieść? Zdecydowanie tak. Leszek Herman w mistrzowski sposób prowadzi kilka wątków, z finezją powraca do tajemniczych historii z Pomorza Zachodniego, sięga do czasów książąt z pomorskiej dynastii Gryfitów, wspomina tsunami (!) na Bałtyku, sugeruje, że hitlerowcom udała się jedna próba z bombą atomową, zachęca do odwiedzenia starych kościółków, wspomina o Templariuszach, że o zatopionym U-Boocie i wunderwaffe nie wspomnę. A przy tym śledztwo prowadzą nie gliniarz i prokurator, a przede wszystkim dziennikarka lokalnej gazety. Przy okazji to pochwała lokalnej prasy, małych gminnych bibliotek, które przechowują takie periodyki i – w ogóle umiłowania historii ojczystych stron w ogóle.

W powieści pojawią się i wysłannicy Putina i spadkobiercy hitlerowców. Tajemnicze zatopione poligony i brutalne gwałty i mordy na ludności cywilnej też znajdą swoje miejsce. Przy czym Leszek Herman nie ogranicza się do opisywania z detalami znęcania się nad 9-letnimi dziewczynkami grup pijanych sowieckich żołdaków, ale też sprawnie nakreśla przyczyny takiego postępowania, nie wyłączając niesławnego tekstu sowieckiego pisarza żydowskiego pochodzenia Ilii Erenburga „Jeśli zabiłeś jednego Niemca, zabij drugiego — nie ma dla nas niczego weselszego od niemieckich trupów. Nie licz dni. Nie licz wiorst. Licz jedno: zabitych przez ciebie Niemców. Zabij Niemca! — to prosi matka staruszka. Zabij Niemca! — to modlą się do ciebie dzieci. Zabij Niemca! — to krzyczy ojczysta ziemia. Nie spudłuj. Nie przepuść. Zabij!”

Świetnie skonstruowana książka ma tak przekonującą intrygę, że czyta się ją z niezwykłą przyjemnością, wręcz wierząc, że taka historia mogła się wydarzyć. Ktoś w Hollywood powinien dostać ją po angielsku wprost na biurko.