Łagodna, czyli Twin Peaks u Putina

Pierwsza scena filmu "Łagodna" pokazuje, że lukru w nim nie będzie. Piękna, szalenie smutna kobieta, wysiada na jakiejś gruntowej drodze i idzie przez jakieś chaszcze do walącej się chaty. Nalewa zupę do miski tak samo smutnej suce, i sama siada do stołu. Odkraje kromkę chleba, i zaczyna jeść, lekko pomlaskując. I już wiemy - jest sama, a z oczu bije bezgraniczna samotność. To fantastyczna Vasilina Makovtseva. W całym filmie mówi niewiele, jakby zdawała sobie sprawę, że w Rosji każde słowo może zaprowadzić do więzienia. Jej twarz wyraża wszystko, na jednym z ujęć będzie miała w oczach determinację równą niejednej seryjnej morderczyni z amerykańskich blockbusterów. Nie żartuję. I "Łagodna" nie żartuje. Chce tylko dotrzeć do męża. Skazany za morderstwo siedzi w wielkim więzieniu, z którego żyje całe miasteczko.

Podróż "Łagodnej" do owego miasteczka to przekraczanie kolejnych kręgów piekieł. Same rozmowy w zatłoczonym autobusie to już znakomity obrazek socjologiczny. Każdy następny będzie jeszcze bardziej straszny, brutalny. Ot choćby rewizja osobista przy wejściu na dworzec. Wiezie do więzienia konserwy rybne, zatem śmiało można ją obmacać pod pretekstem podejrzenia o... terroryzm. A co będzie się działo w samym miasteczku? Mur milczenia, wydrwigrosze żerujący na jej podobnych ofiarach putinowskiej Rosji tworzą znacznie straszniejszą galerię postaci niż Indianie i jednookie kobiety zamieszkujące lynchowskie Twin Peaks. Zaś scena tuż przed finałem to odlot w kostiumową historię, przy której można zacząć wierzyć, że LSD nie wynaleźli Amerykanie, ale powstało w tajnych sowieckich laboratoriach czasów zimnej wojny.

"Łagodna" to wizja Rosji bez słońca, kraju bezprawia, bandytyzmu, wszechwładzy mundurowych z absolutnie wyjątkową kreacją Vasiliny Makovtsevej. Z odrobiną humoru, świetnymi więziennymi piosenkami i rosyjską odmianą disco polo. Koniecznie.