Białostocki Ośrodek Kultury zrobił wszystko, by ten koncert się udał. Mnóstwo efektownych plakatów, informacje w mediach, a jednak sala kina Forum świeciła pustkami. Za to osoby, które przyszły, nie tylko wiedziały dla kogo przychodzą, ale też pokazały że umieją fajnie wspólnie pośpiewać. Może stąd ta standing ovation - pod hasłem - brawo my?
Mnie Krystyna Stańko do swoich wersji bossa novy nie przekonała. Oczywiście tempo i precyzja "One Note Samba" mogą wbijać w fotel, ale czy koniecznie? Ta brazylijska "nowa fala" dla fanów zawsze będzie mieć twarz i głos Astrud Gilberto, zatem znacznie głębszy i silniejszy głos Krystyny Stańko w tym jedynym wypadku nie jest atutem. Oczywiście - nic nie można zarzucić profesjonalnym muzykom, to raczej nagłośnieniowiec mógł momentami nieco bardziej wyciągnąć brzmienie wibrafonu, bo w głośniejszych fragmentach koncertu, jego dźwięk momentami zanikał. Były dialogi wibrafon - gitara, a i sam Marcin Wądołowski grał erudycyjne solówki. Czasem nawet można było odnieść wrażenie, że palce nie nadążały za fantastycznymi, stricte jazzowymi, pasażami. Bardzo oszczędną taktykę traktowania bębnów przyjął hucznie zapowiadany Ze Luis Nascimento. Jego instrument, podobnie jak kontrabas, były znakomicie nagłośnione, ale spodziewałem się nieco innych dźwięków.
Paradoksalnie - Krystyna Stańko najbardziej przekonała mnie w nieco aktorskiej interpretacji wiersza Wisławy Szymborskiej i w ostatnim utworze. Porządny swing to jest muzyka, w której jej potężny i głęboki głos może dominować i prowadzić zespół ku podbiciu publiczności. I nie chodzi o to, że można było sobie pośpiewać. Po prostu - to był utwór "z największą zawartością jazzu w jazzie". Przynajmniej tym "na BOK-u".
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
