OiFP. Halfway Festival 2016. Eivor, Acollective, Ane Brun, Odd Hugo, Coldair (zdjęcia, wideo)

Tegoroczna edycja Halfway Festival 2016 zachwyca różnorodnością stylistyczną. Wielu słuchaczy ma swoich faworytów, inni odkrywają wszystko na nowo, czasem okazuje się, że największa gwiazda gra mniej magiczny koncert, niż występujący przed nią muzycy.

Tak było w sobotę w amfiteatrze Opery i Filharmonii Podlaskiej. Najpierw minimalistyczne i magiczne piosenki Eivør Pálsdóttir. Z gitarą,ukulele, perkusją i basem lub klawiszami, a czasem tylko z etnicznym bębnem w jakiś niesamowity sposób hipnotyzowały, a pozytywna energia, którą Eivør dzieliła się ze słuchaczami, jej ekstrawertyzm nikogo nie mógł pozostawić obojętnym. A przecież to nie były piosenki, przy których noga sama chodzi. Pod koniec tego absolutnie magicznego występu na scenie pojawili się muzycy Orkiestry Opery i Filharmonii Podlaskiej w Białymstoku pod dyrekcją Kazimierza Dąbrowskiego. Co ciekawe, aranżacje piosenek Eivør przygotował Max Fedorov - na co dzień chórzysta OiFP. Kiedy publiczność nie chciała wypuścić Eivør ze sceny, jej muzycy założyli koszulki dowodzące, że kibicowali Polsce podczas meczu ze Szwajcarią i rozszaleli się w finale niczym rasowy punkowy zespół.

Starsi słuchacze, rozdarci pomiędzy sentymentem i ludzką ciekawością, jak wypadnie Thomas Anders z Modern Talking nie mieli szansy zobaczyć całego występu izraelskiej formacji Acollective. W drugiej połowie koncertu było miejsce i na balladę i na niezłe popisy harmonijkarza (choć od białostockich muzyków mógłby się jeszcze sporo nauczyć) i na rockowy kabaret. Ze swingiem, odpowiednią harmonią i wielką, pozytywną energią. Publiczności nie trzeba było namawiać. Sama spontanicznie zerwała się do tańca, a kiedy muzycy bisowali, a saksofonista zaczął wplatać elementy muzyki klezmerskiej, można było powiedzieć, że repertuar grupy przypomina nieco polski Kult (patrz "Brooklyńska Rada Żydów), tyle że umiejący grać w sposób perfekcyjny. Kto nie tańczył i nie szalał podczas tego występu, ten trąba.

Inny rodzaj energii i perfekcji przygotowała Ane Brun z zespołem. Jedna z ważniejszych postaci norweskiej sceny muzycznej początkowo intrygowała oryginalnym głosem, później wydawało się, że nie do każdej z prezentowanych przez zespół kompozycji, ów głos pasje w tym samym stopniu. Podobnie jak Acollective, z pewnością Ane Brun w młodości uważnie przesłuchała płyty Talking Heads i amerykańskiej sceny "no wave". Podobnie jak reaktywowany w latach 80. Xx wieku King Crimson, amerykańscy muzycy zwrócili się w stronę Afryki, jej rytmów i energii. Inne kompozycje przypominały sposób myślenia Petera Gabriela, zresztą wokalistka z nim niegdyś współpracowała. Kiedy kompozycje brzmiały bardziej rytmicznie, część amfiteatru podrywała się do tańca. Czy dlatego, że oprócz kontemplacji, słuchacze mieli po prostu ochotę na dobrą zabawę, czy by okazać Norweżce uznanie - trudno powiedzieć.

Jak zwykle profesjonalnie i sympatycznie wypadli muzycy z Estonii. Nieźli songwriterzy, ze składem wzbogaconym o akordeon i czarującą dźwiękiem trąbkę, dali koncert, który jak najbardziej wpisywał się w zamysł festiwalu.

Dziwnie brzmiał początek drugiego dnia. Warszawskie trio Coldair ma świetny pomysł na mroczną, opartą w dużej mierze na elektronicznych brzmieniach muzykę, jednocześnie dbając o potężne brzmienie żywych bębnów. Jednak ich akustyk chyba nie usłyszał, że amfiteatr opery jest tak dobrze zaprojektowany, iż nadmierne wykorzystanie mocy sprzętu nie pomoże w odbiorze przekazu Coldair. Szkoda.