OiFP. Festiwal Kalejdoskop 2016. Krakowski Teatr Tańca "Nesting" (zdjęcia, wideo)

Jak informowali organizatorzy, nazwa spektaklu wzięła się od czasownika oznaczającego wicie gniazda. Ów "Nesting" miał przeprowadzić widza przez kulturowy szlak między Polską a Izraelem, śledząc nie zawsze wyraźne więzi kulturowe między polską przeszłością i teraźniejszością. Od dawna dyskutowane relacje polsko-żydowskie, w spektaklu miały zyskać nową perspektywę.

Zadanie to niezwykle karkołomne, bo jedynymi środkami wyrazu były rekwizyty, muzyka i oczywiście festiwalowy rdzeń, czyli taniec współczesny z elementami aktorstwa. Z krakowskimi tancerzami współpracował urodzony w kibucu Mizra w Izraelu Idan Cohen. Studiował w Izraelu teatr i sztuki piękne, tańczył w Kibbutz Contemporary Dance Company, wreszcie od 2003 roku uczy, występuje i tworzy jako artysta niezależny, nagradzany w międzynarodowych konkursach choreograficznych.

W spektaklu pojawiły się tytułowe gniazda, przemoc, cierpienie, pełne symboliki sceny wieszania, księgi pamięci, obrazy, które na całe życie zostają pod powiekami i wreszcie finałowe wyjście na czworakach z zaimprowizowanej w foyer przestrzeni teatralnej w normalnych strojach, ale z widocznymi garbami. Trudno odgadywać, czy te garby nieśli młodzi Izraelczycy, niemal przymuszani do odwiedzania na terenie Polski hitlerowskich obozów koncentracyjnych, czy byli to Polacy, obciążeni grzechami szmalcownictwa, zdrady bliźnich, mordu, czy choćby zaniechania.

Osoby widzące w tańcu współczesnym odpowiadającą im ekspresję i artystyczny język z pewnością były poruszone. Laicy mogli cieszyć się przeniesieniem przedstawienia w mury opery, której powtarzające się przestrzenne geometrie nadały dodatkowej mocy tanecznemu spektaklowi. Dobrze oświetlony i rozegrany na kilku poziomach mógł dostarczyć widzom niecodziennych doznań wizualnych, a później stać się kanwą wymiany opinii, choćby z racji odmiennych perspektyw, z jakich można było "Nesting" oglądać.

Nawet przy zdecydowanie niedopowiedzianym i niejasnym przesłaniu, jako forma choreograficzna potwierdził znaczenie Festiwalu Kalejdoskop w kulturalnym pejzażu Białegostoku.