Eva García Sáenz de Urturi – Cisza białego miasta

Wszystko kręci się wokół zabójstw par przypadkowych osób. Muszą być tyko w określonym wieku. Później nagie ciała ułożone są w pewien przemyślny sposób i przyozdobione rozłożonymi kwiatami. Co istotne, za chwilę z więzienia na przepustkę ma wyjść człowiek, którego zamknięto za kratami za kilka takich morderstw na parach. Pikanterii dodaje fakt, że schwytał go brat bliźniak. Ale chociaż drugi z nich wciąż jest uwięziony, a od ostatniej zbrodni minęło 20 lat, nagle zginie kolejna para. A na małe baskijskie miasteczko padnie strach.

Fala zbrodni dopiero ruszy, a policja będzie bezradna. Będą potrzebni hakerzy, okaże się, że bezinteresowna pomoc osobom z zaburzeniami psychicznymi może zakończyć się tragedią dla rodziny udzielającego pomocy, zaś umiłowanie do narkotyków bynajmniej nie mija z wiekiem i założeniem policyjnego uniformu. A to dopiero początek niespodzianek. Będzie też niezwykle ważna historia sprzed lat, będą przecieki do prasy, rywalizacja mediów. Już sam sposób uśmiercania ofiar podwójnych morderstw – za pomocą pszczół, będzie okazją do wielu fałszywych tropów.

Do tego Baskowie mają swoje święto, swoje potrawy, a w komendzie pojawi się urodziwa policjantka, którą zdaje się, zaniedbuje mąż. Zatem finał jest łatwy do przewidzenia. Zresztą romanse i ich owoce okażą się być nie mniej istotną częścią misternej intrygi, co ocierające się o gusła okładanie chorego ciała przeciętymi jabłkami, a później zakopywanie ich w ziemi. Według pisarki – to działa.

I chociaż zakończenie „Ciszy białego miasta” jako żywo przypomina finał serii z komisarzem Forstem Remigiusza Mroza, dawno nie czytałem tak dobrze napisanej powieści sensacyjnej. Trudno się oderwać, zatem rezerwujcie sobie czas na pierwszy weekend marca. Premiera już 27 lutego. Wydawca zapowiada jeszcze dwie części!

Zobacz też: Dzień Gęsi w Kraju Basków i nietypowe zawody

Źródło: RUPTLY