Białostocka Caritas obchodzi jubileusz

Opiekują się bezdomnymi, zbierają pieniądze dla powodzian, wspierają samotne matki i organizują wypoczynek dla dzieci. To tylko niektóre z akcji, którymi zajmuje się Białostocka Caritas. Przez dwadzieścia lat swojej działalności organizacja pomogła setkom tysiącom osób. W sobotę uroczyście obchodziła swoje urodziny.

- To właściwie wigilia naszego powstania. Oddział w Białymstoku został stworzony dokładnie 23 stycznia 1991 roku - mówi ks. Wojciech Łazewski, dyrektor Białostockiej Caritas.

Na początku organizacja zajmowała się głównie rozdawaniem darów, które do Polski napływały z zagranicy. Ale z czasem coraz bardziej rozszerzała swoją działalności.

- Zaczynaliśmy praktycznie od zera. Dwadzieścia lat temu byli tu tylko wolontariusze, którzy chcieli pomagać. Nie mieliśmy żadnego swojego ośrodka. Teraz zatrudniamy prawie 150 osób i mamy duże zaplecze - mówi ks. Łazewski.

Jego zdaniem i wtedy i teraz ludzie borykają się z podobnymi problemami. Od początku Caritas skupiała się na osobach biednych, samotnych nie zaradnych.

- Przez lata wzrosła liczba bezdomnych. Wcześniej była ona bardziej ukryta, ludzie starali sobie jakoś radzić. Teraz coraz częściej przychodzą do nas po pomoc - wspomina ks. Łazewski.

Caritas zmienia formę pomocy

Zmieniła się za to sama forma pomocy. Teraz Caritas nie tylko rozdaje dary potrzebującym, a stara się pomóc wyjść z trudnej sytuacji.

- Nie chodzi już tylko o to, żeby dać jedzenie, dach nad głową czy leczenie, ale o to, by zrobić wszystko, żeby wyjść z bezdomności - podkreśla ksiądz.

Caritas właśnie buduje niedaleko Czarnej Białostockiej pierwsze w województwie Centrum Integracji Społecznej. To miejsce, gdzie osoby długotrwale bezdomne mogły by mieszkać, ale także uczyć się zawodu. Organizacja chce też stworzyć podlaskie forum wychodzeni z bezdomności, gdzie różne organizacje mogłyby by dzielić się swoją wiedzą.

- Chcielibyśmy, żeby przez następne lata nie zabrakło nam dynamizmu - mówi dyrektor Caritas. - I żeby nie zjadła nas biurokracja. W końcu to nie papiery, ale człowiek powinien być najważniejszy.