2 kwietnia 2005 roku o godz. 21.37 zmarł Jan Paweł II. Wspomnienia o świętym papieżu Polaku ciągle są żywe (zdjęcia)

[galeria_glowna]
To postać niesłychanie wielkiej miary. To Polak, który w dziejach naszej Ojczyzny zaszedł najwyżej. Jego wielkość jako papieża i człowieka polegała na dwóch rzeczach: jego sile wiary i ogromnym zaangażowaniu duszpasterskim. Potrafił porwać tłumy. Natomiast już od ludzi zależy, czy porwani chwilowym uniesieniem, potrafią je zachować na dłużej - podkreśla prof. Jerzy Kopania etyk i filozof.

Dziś mija dokładnie 10 lat od śmierci Jana Pawła II. Dla wielu wiernych to ciągle data szczególna. Po 27 latach na Stolicy Apostolskiej odszedł papież Polak. Jego śmierć zjednoczyła Polaków. Ludzie wspólnie płakali, modlili się, maszerowali. Z tej jedności raczej niewiele już zostało. Ciągle żywe są za to wspomnienia o Janie Pawle II.

Sławomir Andryszewski doskonale pamięta wizytę papieża w Białymstoku w 1991 roku. Jako harcerz pełnił wtedy białą służbę.

- 5 czerwca, nadal wspominam jako jedną z najważniejszych chwil mego życia. W tym dniu zapomniałem o swoim zmęczeniu, a koncertowałem się, tak jak inni harcerze, na pomocy ludziom, którzy uczestniczyli w spotkaniu z Ojcem Świętym. Nie pamiętam, ile wtedy rozdaliśmy wody, ilu osobom pomogliśmy dotrzeć do punktów medycznych. W tym dniu najważniejsza była świadomość, że dzięki naszej służbie uczestnicy spotkania z Papieżem czuli się choć trochę lepiej - wspomina.

Tę wizytę upamiętnia w Białymstoku kopiec papieski na Krywlanach. Są też pomniki, tablice, papież patronuje ulicom, szkołom, przedszkolom. Są też żywe pomniki. Taki od dziesięciu lat działa w Białymstoku. To Fundusz Białystok Ojcu Świętemu, który pomaga zdolnej, ale niezamożnej młodzieży.

- Kiedy odszedł od nas Jan Paweł II zebrało się około 10 osób. Zastanawialiśmy się, jak upamiętnić naszego wielkiego rodaka. Nie chcieliśmy stawiać kolejnego pomnika z mosiądzu. Wybraliśmy żywy pomnik, nastawiony na ludzi młodych, których papież kochał szczególnie - mówi ks. Andrzej Kołpak, jeden z założycieli funduszu.

W ciągu 10 lat ponad 200 uczniów dostawało stypendium. Teraz - około 40. Młodzi ludzie mogą też liczyć na wakacyjne wędrówki szlakami Jana Pawła II.

16 X 1978 roku - kardynał Karol Wojtyła został wybrany papieżem
2 VI 1979 roku - pierwsza wizyta Jana Pawła II w Polsce
13 V 1981 roku - zamach na Ojca Świętego
5 VI 1991 roku - Papież odwiedził Białystok
8 IV 2005 roku - pogrzeb w Watykanie Jana Pawła II
1 V 2011 roku - beatyfikacja papieża Polaka
27 IV 2014 roku - kanonizacja Jana Pawła II

Ks. Andrzej Kakareko, kanclerz białostockiej kurii

Jan Paweł II pozostał z nami jako święty, bo wierzymy w świętych obcowanie. Jan Paweł II wstawia się za nami, możemy się modlić za jego pośrednictwem. Łaski, cuda, które dzieją się za jego wstawiennictwem, potwierdzają, że modlitwa do Boga za jego przyczyną jest owocna. To jest dar największy. Myślę też, że pontyfikat Ojca Świętego, przykład jego pasterskiej pracy nadal zachwyca. Może się mniej o Janie Pawle II mówi, bo są kolejni papieże: Benedykt XVI, Franciszek, jednak pamięć o wielkim Polaku pozostała. Dla nas, jego rodaków, nauczanie Jana Pawła II stanowi wzór do tego co mamy czynić, co wybierać, za czym się mamy opowiedzieć. Choć nie wszyscy chcą słyszeć ten głos, to postać Papieża Polaka jest dla nas takim przypomnieniem, mocnym śladem w historii, może też czasami wyrzutem sumienia.

Prof. Małgorzata Kowalska, filozof z UwB

Już za swojego życia Jan Paweł II był w Polsce szanowany, kochany, a nawet czczony bardziej jako "wielki Polak" i jako rodzaj symbolicznego opiekuna, niż jako nauczyciel wiary. Jego przesłania przyjmowano wybiórczo, w czasach PRL głównie w kontekście politycznym. Polski Kościół przejął zwłaszcza konserwatywne wątki papieskiego nauczania, dotyczące aborcji, antykoncepcji czy statusu małżeństwa. W sporej mierze wpłynęło to na poglądy polskiego społeczeństwa, choć nie zatrzymało tendencji do ich liberalizacji. Dla odmiany niewielkie znaczenie przywiązuje się do tego, co papież mówił o godności pracy i zagrożeniach związanych z urynkowieniem życia społecznego. Jeszcze mniej pamięta się chyba o papieskim ekumenizmie i postulacie, aby Europa oddychała "dwoma płucami". Uderzającym rysem polskiego stosunku do Jana Pawła II, zarówno za jego życia, jak dzisiaj, jest też trudność, niemal niemożność mówienia o nim w sposób wyważony, zarazem życzliwy i krytyczny, co jest raczej regułą w innych krajach, także katolickich. U nas Jana Pawła II, a dzisiaj pamięć o nim, otaczało i otacza zbiorowe tabu, zwłaszcza w sferze publicznej.