Julia Fiedorczuk - Nieważkość

Jeden majowy dzień w życiu trzech z pozoru bardzo różnych kobiet, które łączy przeszłość i wspólne dorastanie w małym podwarszawskim miasteczku. Zuzanna, dobrze sytuowana Warszawianka pracuje w agencji reklamowej. Helena, matka dwójki dzieci, sprząta w ośrodku konferencyjnym. Ewa, bezdomna mistyczka, dryfuje po ulicach miasta w poszukiwaniu alkoholu i miejsca do spania.

Te trzy kobiety - jakże różne, urodziły się w czasach PRL. Wspólnie dorastały, ich ścieżki przecinały się. Nawiązywały przyjaźnie, później rozdzielił je czas, a one same, co jakiś czas powracają do przeszłości. Próbują się z nią rozliczyć, uporać, a może pogodzić. Pozornie w dniu, który Fiedorczuk wybrała do przypomnienia ich historii, nic się nie wydarza. Opowieści pełne są poetyckich opisów miejsc całkowicie zwyczajnych, a ich przeżycia do bólu banalne. Nawet wyuzdany seks licealistki z profesorem przygotowującym ją do egzaminu, jest jedynie przyczynkiem do rozliczenia się z dzieciństwem. Z przypomnieniem sobie, jakie oczekiwania wobec nas mieli rodzice i zweryfikowaniem projekcji ich marzeń z rzeczywistością.

Kobiety spoglądając w przeszłość nie noszą w sobie poczucia żalu ani krzywdy. W jakiś sposób "Nieważkość" staje się ich, a może i czytelniczek, formą terapii. Zrozumienia, że los może płatać figle, dawać i odbierać szczęście, nagradzać i karać wbrew naszym intencjom. Kiedy ich dzień dobiega końca, każda znajdzie się w zupełnie innym miejscu niż była o świcie. T o jakby literackie przepracowanie traum i wspomnień, z którymi należało się zmierzyć.

Wydaje się, że "Nieważkość" wydana przez wydawnictwo Marginesy na początku lutego, bardziej trafi do psychiki kobiet. Opowiada o poszukiwaniu przez nie piękna i miłości. Namiętności i szczęścia. Ale czy tylko kobiety mają takie marzenia.