Kamienie na szaniec wciągają, poruszają i zmuszają do refleksji

To książka formacyjna dla całych pokoleń Polaków, którzy choć formalnie wolni, w czasach komunizmu czuli na sobie obce jarzmo. I też chcieli coś zrobić, coś zmienić. Może dlatego wraz ze stanem wojennym tak chętnie powrócili do malowania sławnej kotwicy, symbolu Polski Walczącej. Takie kotwice malowali też bohaterowie małego sabotażu i członkowie tajnego harcerstwa - Szarych Szeregów. W role Rudego, Alka i Zośki wcielają się młodzi aktorzy, którzy sami przyznali, że chcieli swoich bohaterów uwspółcześnić. I udało im się to znakomicie. Są szczerzy, łobuzerscy, dopiero w przygnębiającej końcówce filmu zmuszeni są do wygłaszania patetycznych kwestii.

Dużo słabiej wypadły postaci rodziców i ich dziewczyn. Globisz, Stenka, Żmijewski plotą na ekranie niemożliwe banały, a dziewczyny wzdychają. Ducha prawdziwego wojska udało się oddać za to Wojciechowi Zielińskiemu. Paweł Edelman świetnie oddaje klimat wojennej Warszawy, a kiedy kręci sceny tortur Rudego, serce staje w gardle. Można się jedynie zastanawiać, czy gimnazjalistki wpatrując się w chmurną twarz przystojnego Marcela Sabata, filmowego Zośki, który dążył do odbicia swojego przyjaciela za cenę życia kolegów, zastanowią się nad kosztami akcji pod Arsenałem.

Gliński w wizyjnej końcówce obrazu stara się przekazać uczucia, jakie mogły targać konspiratorem i wreszcie pokazuje jego śmierć. Ważne, że legenda przetrwała, a film może się podobać i miłośnikom Tarantino i "Czasu honoru".

Zaplanuj wolny czas - koncerty, kluby, kino, wystawy, sport