Władysław Matuszkiewicz nie żyje. To legenda polskiej botaniki

Urodzony 11 kwietnia 1921 roku we Lwowie, dzieciństwo spędził w Częstochowie. Później wrócił z rodziną do Lwowa. Maturę zdał w 1939 roku. W lipcu 1939 roku uczestniczył w pracach przy umocnieniach obronnych Wizny. W 1944 roku ukończył Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie. Dwa lata później wyjechał do Wrocławia, gdzie podjął pracę na tamtejszym uniwersytecie. W następnym roku przeniósł się na Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, a w 1952 roku na Uniwersytet Warszawski. W latach 1953-1979 kierował Zakładem Fitosocjologii i Ekologii Roślin. Od 1969 do 1972 roku był dyrektorem Instytutu Botaniki Uniwersytetu Warszawskiego. W 1980 roku objął kierownictwo Zakładem Biogeografii w Instytucie Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania im. S. Leszczyńkiego; pracował w nim do przejścia na emeryturę. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1955 roku, a profesora zwyczajnego - w 1972 roku. Opublikował wiele prac z dziedziny fitosocjologii i ekologii roślin.

Profesor związany był także pracą i licznymi badaniami z Białowieżą i Puszczą Białowieską. W latach 1949-1952 kierował Stacją Ekologii Roślin, działającą w ramach Białowieskiej Filii Instytutu Badawczego Leśnictwa. W 1952 roku doprowadził do powstania Białowieskiej Stacji Geobotanicznej.

Z grupą współpracowników prowadził w latach 1948-1949 prace badawcze nad zespołami leśnymi Białowieskiego Parku Narodowego. Wyniki tych cennych badań zostały opublikowane w 1952 roku w "Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska" (Sectio C). Wykonywał także inne badania ekologiczne i fitosocjologiczne w Puszczy Białowieskiej. Ich rezultaty znajdziemy w kilkunastu publikacjach naukowych. Jest też autorem dwóch rozdziałów w monografii "Park Narodowy w Puszczy Białowieskiej" (1968).