Chin japoński: Poduszkowy piesek

Rasa z historią

Rasa z historią

Wg Beckmanna (1895) pies ten najprawdopodobniej przybył do Japonii z Chin. Słowo "Chin (czin)" nie oznacza jednak "chiński", lecz wywodzi się od chińskiego "tsien", czyli po prostu pies. Według Haucka, rasa ta powstała ze skrzyżowania spaniela tybetańskiego z mopsem. Strebel (1905) zakłada, że Japończycy skrzyżowali maltańczyka ze spanielem, a z Japonii psy te zawędrowały do Chin oraz Europy. Jednak autor ten nie rozróżnia jednoznacznie "czina" od pekińczyka. Uważa, że pekińczyki zaliczają się do tej samej klasy, co chin japoński.
Nie wiadomo dokładnie, kiedy przybyły do Europy. Wiele źródeł podaje natomiast, że około 1860 przywieziono kilka sztuk do Anglii i Stanów Zjednoczonych, gdzie z powodzeniem były hodowane. Do Niemiec pierwsze psy przywieziono około 1880 roku. Był to dar japońskiej cesarzowej dla cesarzowej Augusty.

Chin japoński jest często nazywany japońskim spanielem. Jest to mały piesek wyhodowany tylko w jednym celu: pełnienia roli towarzysza.

Już w 1833 roku twierdzono, że ten mały pies jest nieodzowną częścią japońskich mieszkań, wiernym towarzyszem kobiet z tego kraju i przedmiotem ich najtroskliwszej opieki.

Im mniejszy i ładniejszy, tym wyżej ceniony i częściej pieszczony przez swoją panią, w której pobliżu odpoczywa zawsze na poduszkach i kosztownych materiałach. Stąd właśnie wzięła się nazwa "poduszkowy piesek".

Miniatury tej rasy mają zadarte nosy, które w młodości ściska się i wygina do góry. Odmiana, która podobna jest do lwiego pieska, zwana była "sukien tsin" (pies wodny).

Wygląd zewnętrzny china japońskiego, nie zmienił się znacząco w przeciągu kilku stuleci. Najbardziej charakterystyczną cechą china jest czaszka, która, jeśli chodzi o kształt i zgryz, zdecydowanie różni się od kształtu czaszek psów, a bardzo przypomina czaszkę kota. Górna jej część jest płaska i zaokrąglona po bokach, a jedynie nieznacznie wysklepiona w części mózgowej. Kości bocznych ścian głowy są zupełnie płaskie i tworzą jedynie lekko wypukłą powierzchnię. Górna krawędź oczodołu jest zupełnie spłaszczona, praktycznie niezaznaczona, a duże oczodoły przypominają kocie.

Chin japoński jest małym, czarującym, wesołym i żywym zwierzęciem. Jest kochający i inteligentny. Niezwykle przywiązuje się do swojego właściciela. Kocha wszystkich, których zna. Do obcych podchodzi z lekką rezerwą. Nie lubi również nieznanych mu sytuacji. Dzieci muszą być w stosunku do niego łagodne i delikatne.

Pies dobrze czuje się w towarzystwie innych zwierząt i psów. Psy tej rasy nie są rasą szczekliwą - chiny japońskie są łagodne z natury, wdzięczne i chętne do zabawy. Czułe, zwinne, delikatne i czyste.
Właściciel musi jednak ustanowić zasady, których pies ma przestrzegać. Wtedy będzie posłuszny.
Jeśli chin zacznie uważać się za lidera stada, może zacząć podgryzać czy kąsać. W takiej sytuacji nie można mu również zaufać zostawiając go z dziećmi.

Inteligentne i dobrze wychowane chiny uczą się szybko, jednak są niezależne. Jeśli trening będzie zbyt powtarzalny, przeprowadzany ciągle w ten sam sposób, to pies znajdzie sobie bardziej interesujące zajęcie. Dosyć ciężko nauczyć go czystości w domu, jednak jeśli będziesz konsekwentny to zrozumie przesłanie.

Chiny japońskie nie wymagają wiele ruchu, jednak jeden spacer dziennie musi się odbyć. Będą się również cieszyć z możliwości zabawy, np. w ogródku. Świetnie nadaje się do życia w mieszkaniu.