Koniem sokólskim można się chwalić

Z historii konia

Z historii konia

Wszystkie rasy koni wywodzą się od prehistorycznego Eohippusa. Był to ssak wielkości lisa żyjący około 60 milionów lat temu.

W epoce lodowcowej w różnych warunkach środowiska pojawiły się różne formy koni pierwotnych.

W klimacie zimnym, w górach, na terenach bagnistych i leśnych żyły kuce pierwotne i tundrowe, które poruszały się głównie stępem i kłusem.

Na południu, na stepach, a później na pustyniach występowały konie większe, protoplaści koni szlachetnych. Od nich właśnie wywodzą się współczesne, wyhodowane przez człowieka rasy koni.

Co ciekawe, konie tego typu zawdzięczają swoje powstanie białostockim hodowcom. To oni bowiem, krótko po zakończeniu II wojny światowej wytworzyli typ koni sokólskich.

Konie sokólskie powstały z długotrwałego krzyżowania miejscowego konia prymitywnego z rasami zimnokrwistymi, a przede wszystkim z mniejszą odmianą ardenów, belgów i bretonów.
Szczególnie duży wpływ na uformowanie się tego typu wywarł ogier bretoński - 321 Upas Jarboter, urodzony w 1920 roku, sprowadzony z Francji w końcu 1922 roku, a stacjonowany w Janowie Podlaskim.

Nazwa pochodzi od Sokółki, koło której (jak też w okolicach Dąbrowy Białostockiej, Moniek i Augustowa) znajduje się główny ośrodek hodowli koni, który niekiedy nazywa się też białostockim.

Koń sokólski

Koń sokólski ma średni wzrost, jest krępy, szeroki, głęboki na krótkiej nodze i jak na mieszkańca zimnokrwistego - stosunkowo ruchliwy. Pogłowie w terenie nie jest jeszcze wyrównane, niemniej jednak typ stopniowo ustala się. Od ras zimnokrwistych koń sokólski wziął niektóre dodatnie cechy jak: sporą masę ciała, dużą siłę pociągową, grubą skórę, wczesność dojrzewania i spokojny temperament.

Natomiast od przodków krajowych ma: zdrowie, niewybredność, wytrwałość, większą suchość niż to jest właściwe koniom zimnokrwistym i zdolność do swobodnego poruszania się kłusem.
Jest maści kasztanowej lub gniadej, rzadziej dereszowatej i karej. Dość gruba skóra, mięsista, szeroka i dostatecznie głęboka kłoda, mało wydatny kłąb, lekko łęgowata linia grzbietu, dobre umięśnienie, często tzw. rozłupany zad, nogi znacznie chudsze i mniej owłosione.

Spokojny i łatwy z zaprzęgu, dostatecznie wytrzymały, zdolny do pracy w kłusie i obdarzony znaczną siłą - koń sokólski jest ceniony zarówno w rolnictwie, transporcie i do wykorzystania w agroturystyce.

Typ konia sokólskiego zdobył uznanie w kraju i za granicą. Świadczy o tym ilość sprzedawanych na teren innych województw ogierów i klaczy oraz koni rzeźnych za granicę.