Ser koryciński powstał w czasach Potopu. Recepturę wymyślili Szwajcarzy.

Święto Sera

Ser koryciński
(fot. fot. UG Korycin)

Święto Sera

Wczoraj podczas święta sprawdzano m.in., który ser ma najwięcej dziur, degustowano potrawy z serem i recytowano o nim anegdoty. Znawcy historii sera sprawdzali swoją wiedzę w turnieju "O serze korycińskim dawniej i dziś prawie wszystko...".

Jest smaczny i zdrowy. Nie zawiera konserwantów. Każdy, nawet od tej samej gospodyni, smakuje inaczej, zależnie od pory roku ma inny kolor. To ser koryciński.

Historia tego sera sięga czasów potopu szwedzkiego. W okolicach Korycina, nad rzeką Kumiałką, rozegrała się wtedy bitwa między Szwedami, a wojskami polsko-litewskimi. Wśród wojsk polskich było wielu żołnierzy zaciężnych z innych krajów. Po bitwie, grupa rannych żołnierzy, prawdopodobnie Szwajcarów, kurowała się w pobliskim folwarku Kumiała.

Wieść niesie, że niektórzy zostali tu, wtapiając się w miejscową ludność. Przekazali też tajemnicę produkcji żółtego sera z krowiego mleka. Polegała ona na zastosowaniu odpowiedniego enzymu, który powodowałby ścięcie świeżego mleka. Przybysze nauczyli miejscowych produkować go (jako proszek) ze startych, wysuszonych cielęcych żołądków.

Ser koryciński (o charakterystycznym lekko kulistym, spłaszczonym kształcie) nazywano powszechnie swojskim. Był lokalnym przysmakiem, który przez stulecia znalazł uznanie w innych regionach kraju. Przed II wojną światową ser od miejscowych rolników odbierali Żydzi. W latach 50. i 60. XX wieku działały w Korycinie dwa punkty skupu, skąd ser trafiał głównie na Śląsk.

Budowy w latach 70. dużych zakładów mleczarskich w Mońkach i Sokółce sprawiły, że produkcja sera korycińskiego prawie zanikła. Dziś umiejętność tę zachowały jeszcze niektóre gospodynie z okolic Korycina. Wytwarzają go tradycyjną technologią.