22 września Sowieci weszli do Białegostoku.

Nocą 101. Rezerwowy Pułk Ułanów zniszczył około 20 sowieckich wozów pancernych i czołgów w walkach we wsi Kodziowce, rano zaś czerwoni czołgiści zabili pod pobliskimi Sopoćkiniami gen. Józefa Olszynę-Wilczyńskiego. Na szlakach odwrotu ku Litwie straciło życie wielu żołnierzy polskich, wybuchała panika, malała ochota do kontynuowania oporu. Jednym z miejsc, w którym dochodziło do dramatycznych zdarzeń, była wieś Kalety.

Związki Frontu Białoruskiego kontynuowały marsz "wyzwolicielski". Na północy, w Puszczy Augustowskiej, były jeszcze oddziały polskie, natomiast w kierunku Białegostoku dowództwo sowieckie nie spodziewało się żadnego oporu. O godz. 8 rano wyruszył spod Grodna oddział zmotoryzowany w sile 250 ludzi, wydzielony z 6. Dywizji Kawalerii. Dotarł on do Białegostoku około godz. 16, za nim podążała cała dywizja. Ostatecznie przejęli miasto od Niemców następnego dnia. 11. Dywizja Kawalerii zajęła 22 września Gródek, zamierzano też jak najszybciej obsadzić przeprawy przez rzeki Supraśl i Narew.

W wielu miejscowościach ówczesnego powiatu bielskiego, także we wschodnich gminach sokólskiego i białostockiego, wkraczającą Armię Czerwoną witały bramy ozdobione kwiatami i hasłami. Toczy się dyskusja, kto bramy wystawiał. Te szczególnie okazałe, nawet z portretami, budowali przysłani propagandziści. Na pewno jednak w akcji powitalnej uczestniczyły wcześniej powstałe uzbrojone grupy "rewolucyjne", a dołączała ludność miejscowa, we wsiach głównie Białorusini, w miastach Żydzi.

Ci pierwsi liczyli nade wszystko na poprawę arcytrudnych warunków materialnych, ci drudzy wyrażali radość z powodu odejścia Niemców i mieli nadzieję na udział w nowej władzy. Zdradę wobec Rzeczypospolitej usprawiedliwiali prowadzeniem przez państwo polskie polityki dyskryminującej mniejszości narodowe.