Państwowa Szkoła dla Leśniczych

Technikum Leśne w Białowieży od wielu lat kształci zastępy leśników. Podwoje szkoły do dziś opuściło kilka tysięcy absolwentów, w tym wielu dzisiejszych leśniczych i nadleśniczych w naszym regionie i w całym kraju.
Początki szkoły sięgają okresu międzywojennego.

Ostre kryteria naboru

Szkoła otwarta została 28 września 1929 roku. Nosiła wówczas nazwę "Państwowa Szkoła dla Leśniczych" i była niższą szkołą zawodową, w której uczono hodowli, urządzania i użytkowania lasu, pomiaru drzew i drzewostanów, botaniki, zasad administracji i biurowości w Lasach Państwowych a także kilku przedmiotów ogólnych, takich jak język polski i matematyka. Do szkoły przyjmowano kandydatów po siedmioletniej szkole powszechnej, którzy nie mieli ukończonych 20 lat.

Warunkiem przyjęcia do Państwowej Szkoły dla Leśniczych było także odbycie co najmniej rocznego stażu w Lasach Państwowych i zdanie egzaminu wstępnego z języka polskiego i matematyki.

Fachowa kadra

Kierownictwo szkoły objął inż. Jan Jerzy Karpiński. Stałymi nauczycielami byli: inż.Antoni Kucharski, pełniący także funkcję zastępcy kierownika oraz wychowawca Światosław Kościesza - Kołakowski. W nauczaniu pomagali dorywczo: dyrektor Lasów Państwowych Stefan Modzelewski, inż. Bolesław Pągowski, lekarz Marian Ławrynowicz, sekretarz Parku Narodowego Stanisław Keturatis, inż.Władysław Rawicki i ksiądz Józef Dowgiłło.

Porządne wyposażenie i dryl

Na dwuletni okres nauki w szkole składało się 11 miesięcy wykładów i rok praktyki. W okresie międzywojennym Państwowa Szkoła dla Leśniczych mieściła się w zachodnim skrzydle nieistniejącego już Pałacu Carskiego. Uczniowie mieli do dyspozycji internat na 35 miejsc. Nauka nie była płatna, jednak każdy uczeń miał obowiązek mieszkania w internacie i płacenia za pokój i wyżywienie. Opłaty te w zależności od roku wynosiły od 55 do 75 zł.

Podobnie jak dziś, uczniowie nosili mundury, w szkole zaś panował wojskowy rygor. Każdy dzień rozpoczynała pobudka jak w koszarach, a następnie wspólna modlitwa. Przed szkołą co rano śpiewano pieśń " Kiedy ranne wstają zorze" , natomiast na zakończenie dnia " Wszystkie nasze dzienne sprawy".

Szkoła posiadała bibliotekę, sztandar, działały tu teatr szkolny i orkiestra smyczkowa. Placówka wyposażona była również w urządzenia sportowe. Młodzież należała do działającego tu szkolnego związku " Brać Puszczańska". Uczniowie wyjeżdżali też na wycieczki. Szkoła funkcjonowała do roku 1936. Przez te osiem lat uczęszczało do niej 200, a naukę ukończyło 60 osób.

(Na podstawie książki Piotra Bajko " Białowieża - zarys dziejów")