Strajk po białostocku. Energia elektryczna za droga.

Na skutek zmiany granic i nowego ładu politycznego w okresie międzywojennym miejscowy przemysł zaczął podupadać. W zastraszającym tempie rosło bezrobocie, a warunki pracy pogarszały się. W latach kryzysu jedyną formą walki z niesprawiedliwością i wyzyskiem były strajki.

Pierwszy strajk wybuchł w białostockim przemyśle włókienniczym i metalurgicznym 31 stycznia 1920 r.. Od tej chwili protesty w różnych segmentach gospodarki wybuchały już regularnie. A okazji ku temu nie brakowało. W Białymstoku strajkowali szewcy, kelnerzy, introligatorzy, garbarze, krawcy, piekarze. Czasami ich walka kończyła się sukcesem, innym razem ponosili porażkę.

7 grudnia 1931 r. wybuchł w Białymstoku trwający wiele miesięcy strajk energetyczny. Był on odpowiedzią mieszkańców miasta na stale rosnące ceny energii elektrycznej. Polegał on na powstrzymaniu się od używania światła i korzystania z urządzeń elektrycznych. Do elektrowni masowo wysyłano również deklaracje o zdjęcie liczników. Protest zaczął przybierać na sile. Doszło do tego, że mieszkańcy miasta proklamowali powszechny strajk energetyczny i zagrozili, że całkowicie zrezygnują z używania energii elektrycznej. Do strajku dołączyły się również sklepy, restauracje, kawiarnie, kina, a także magistrat. Wszyscy zgodnie odsyłali do elektrowni niezapłacone rachunki.

Po licznych negocjacjach podpisano w końcu umowę między elektrownią i Związkiem Ochrony Spożywców. Na łamach "Reflektora" ugodę określono jako "Zwycięstwo abonentów prądu elektrycznego w Białymstoku".

Najdziwniejszy strajk w dziejach Białegostoku rozpoczął się jednak w styczniu 1936 r. Jego inicjatorami byli karciarze zwykle przesiadujący w kawiarni "Lux"! Jak donosił "Goniec Białostocki",amatorzy pokera, brydża i oczka domagali się obniżenia opłat za grę. Postanowili oni urządzić modny w tamtym czasie tzw. strajk polski. Polegał on na bezczynnym przesiadywaniu z założonymi rękami w miejscu pracy i czekaniu na uwzględnienie swoich postulatów.